BMTC- அனுபவம்

ஐ.டி ஆதிக்கதில் இருக்கும் பெங்களூர் வாசத்தில் 3 ஆண்டுகள் ஓடி விட்டது.
இந்த 3 வருடத்தில் தங்கியிருக்கும் ரூம், ஆபிஸ் & பஸ் ஸ்டாண்ட் , இதைத் தவிர வேறு எந்த இடங்களுக்கும் என் கண்களும், கால்களும் பழக்கப்பட்டதில்லை .
(அம்புட்டு நல்லவளா நீ ...னு கேட்கறிங்களா .. அதெல்லாம் இல்லை ...அவ்வளவு சோம்பேறித்தனம் ...)
இந்த ஹைடெக் சிட்டியின் அடையாளமான டிராஃபிக் & பொல்யூசனுக்கு நான் மட்டும் விதிவிலக்கா..
கேரியர் டெவலப்மெண்ட் என்ற பெயரில் , LINUX கத்துக்க ஒரு இன்ஸ்டிடியுசனில் ஜாயின் பண்ணினேன்.
அப்ப கூட அந்த கோர்ஸ் பத்தி எதாவது விசாரிக்கவோ, ஏன் ஃபீஸ் கட்டவோ கூட நான் அந்த ஏரியா பக்கம் தலைகாட்டவில்லை.
எல்லாம் என் சக நண்பன் சிவா தான் செய்தான்.

அன்று தான் எனக்கும் BMTC பஸ் கண்டக்டர்-களுக்கும் இருக்கும் ஏழாம் பொருத்தம் எனக்கு புரிய ஆரம்பித்தது....

DAY--1

ஓரு வழியாக முதல் நாள் க்ளாஸ்-க்கு கிளம்பி,ரூமிலிருந்து நானும்,என் நண்பர் குழாமும் (சிவா & நந்தா) பேசிக்கொண்டே பஸ் ஸ்டாப் வந்து சேர்ந்தோம்.
மனதிற்குள் ஒரு புதிய இடத்திற்கு போகிறோம் என்ற சிறு குழந்தையின் துள்ளல்.
பஸ்-க்கு காத்திருக்கும் இந்த இடைப்பட்ட நேரத்தில் உலக நடப்புகளை அலசி ஆரய்ந்து, இந்த் வருட பட்ஜெட்டை விமர்சித்து விட்டு, யார் டிக்கெட் எடுப்பது என்ற அதி முக்கியமான விசயத்தை மறந்து விட்டோம்.
பஸ்ஸில் ஏறிய பின், மொழி படத்தில் வருவது போல் நான் இந்த பக்கமும் , அவர்கள் அந்த பக்கமும் நின்று சைகை செய்து, இறுதியாக அவர்களே டிக்கெட் எடுப்பது என்று முடிவானது.

3 பஸ் ஏறி, மாற வேண்டியிருந்ததால் டெய்லி பாஸ் வாங்கி, சிவா அதை காட்ட , நான் “நண்பேண்டா” என்ற ரீதியில் நன்றி கலந்த லுக் விட்டு திரும்பினேன்.

ஜன்னல் வழியே ஹாயாக பராக் பார்த்துக் கொண்டு வந்தேன்.

அடுத்த ஸ்டாப்பில் இறங்கி கவனமாக சிவா-விடமிருந்து டெய்லி பாஸை வாங்கி வைத்துக் கொண்டேன்.

#முன் ஜாக்கிரதை#

மூவரும் அடுத்த பஸ் ஸ்டாப்பிற்கு போய்க்கொண்டிருந்தோம்.வழியில் எதிர்படுவோரையெல்லாம் எந்த வித பாகுபாடிமின்றி கலாய்த்துக்கொண்டே அடுத்த பஸ்ஸில் ஏறினோம். பஸ் ஏறியதும்,
தமிழினத்திற்கே உரிய ஆர்வமாய்(அவசரமாய்) சீட் பிடித்து , வெயில் படாமல் நன்றாக செட்டில் ஆகி விட்டேன். கண்டக்டர் வந்து டிக்கெட் கேட்டதும், (இல்லாத காலரை தூக்கி விட்டுக் கொண்டேன் மனதிற்குள், என் முன் ஜாக்கிரதையை நினைத்து..) கெத்தாக ”பாஸ்” என்றேன்.அவர் சென்று விட்டார்.

பட்டிக்காட்டான் மிட்டாய் கடையைப் பார்ப்பது போல் என்ற பழமொழி ஏனோ மனதில் வந்து சென்றது.அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் ஸ்டாப் வந்தது.இறங்கி ரோடு கிராஸ் செய்து அடுத்த பஸ்சை பிடிக்க வேண்டும்.அங்கு தான் எனக்கு ஒரு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.

அங்கு பஸ்ஸில் ஏறியதும் அதே ஆர்வமாய் சீட் பிடித்து அமர்ந்த்து தான், தாமதம் .. கண்டக்டர் வந்து டிக்கெட் என்றார்.
நான் பாஸை எடுத்து அதே கெத்தாக காட்டினேன். அவரோ கன்னடத்தில் ஏதோ கேட்க , நான் விழித்தேன் ..

அவர் பேசியதில் எனக்கு தெரிந்த அறைகுறை கன்னடமும் மறந்தது.

திருதிருவென நான் விழிப்பதை பார்த்து அவரே விளக்கினார்.

ஏன் ஆண்களுக்கான பாஸை வைத்திருக்காய் என்பது தான் அவரது கேள்வி..

அப்போது தான் எனக்கு தெரிந்தது பாஸில் பெண்ணின் பொம்மை போட்டிருக்கும் இடத்தில் பன்ச் செய்திருக்க வேண்டுமென.. அவ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்வ்

சிவா தான் பாஸ் வாங்கியதால் , கண்டக்டர் ஆண்களுக்கான பாஸை கொடுத்திருக்கிறார்.

இந்த பாஸ் செல்லாது, டிக்கெட் எடுங்க, அமைதியா வேற டிக்கெட் வாங்கிவிட்டேன் ...

பஸ்ஸை விட்டு இறங்கியதும் , சிவவும் நந்தாவும் என்ன விசயமென்று விசாரிக்க , நான் விவரித்தேன்.

உடனே நந்தா எங்க ரெண்டு பேரையும் பார்த்து , இதிலிருந்து என்ன தெரியுது? என்றார்.

நான் வேகமாக அந்த பாஸை நல்லா திருப்பி பார்த்துட்டு , அப்பாவியாய் ஒன்னும் தெரியலயே என்றேன்.

அப்போது தான் நந்தா தன்னுடைய தத்துவம் நம்பர் - 10002 -யை சொன்னார் , “யார் எது குடுத்தாலும் , அப்பிடியே வாங்கி வைக்க கூடாது”
நானும்,சிவாவும் , க்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்……….